It might be a car accident, a fire, a street fight, or even an execution! As a photojournalist, when I was taking photos of an accident, a ritual, or an event, I would sometimes turn toward the people present at the scene behind the ongoing incident. I would look at the faces of onlookers; I would watch and record them watching.
According to some sociologists, the major reason for people’s thirst and lust for watching events at critical junctures (rather than fighting and trying to correct a negative phenomenon) is the lack of entertainment and recreation, the problem of unemployment, and cultural issues. They also believe that the growing apathy and passivity have ensued from inattention to problems experienced by our fellowmen and other members of society.
Nowadays, watching or recording an event with a mobile phone has become a daily recreation for people when they see a social issue, e.g., the governmental punishment of an individual or a group, an act of violence, or even a death.
At such moments, I recorded people’s faces, thinking what else we could do, except for watching, in the face of natural, political, and social phenomena. I wonder what fate awaits us as a result of all nonparticipation and indifference of onlookers toward fellow human beings.
شاهدان خاموش
ممکن است هنگام وقوع تصادف باشد یا یک حادثه آتشسوزی یا دعوای خیابانی و حتی اعدام! وقتی که قبلاً به عنوان یک فتوژورنالیست مشغول عکاسی از یک حادثه، آیین و یا رویدادی بودم، گاهی به سمت مردم حاضر در صحنه برمیگشتم، پشت اتفاق در حال وقوع، به صورت ها نگاه می کردم. به صورت تماشاگران آن واقعه. تماشا کردن را تماشا و البته ثبت میکردم.
برخی از جامعه شناسان اصلیترین دلیل عطش و شهوت تماشا توسط افراد جامعه در مواقع حساس (در مقابل مبارزه و تلاش برای اصلاح پدیده منفی) را کمبود سرگرمی، تفریح و معضل بیکاری و مشکلات فرهنگی می دانند و رواج بیتفاوتی و انفعال روزافزون را نتیجه بی اهمیت شدن توجه به مسائل همنوع و سایر اعضای جامعه قلمداد می کنند. امروزه تماشا و ثبت یک اتفاق با تلفن همراه از یک معضل اجتماعی همچون تنبیه حکومتی یک فرد یا گروه، خشونت و حتی مرگ برای مردم بدل به تفریح روزمره شده است.
من هم در آن مواقع چهره آدم ها را ثبت کردم و فکر می کردم که ما جز تماشا چه توانی داریم در برابر پدیدههای طبیعی، سیاسی و اجتماعی؛ و سرنوشت خود ما با این همه عدم مشارکت و بی اهمیتی و نظارهگری نسبت به همنوع چه میشود.